Beethoven in de gemeenteraad.
Er zijn verschillende categorieën aanwezigen bij een gemeenteraad in Zele. Eerst en vooral de presentator, de burgemeester, die alles in goede banen leidt. Dan is er het college. Die spreken alleen in verdediging wanneer de oppositie aanvalt. Dan zijn er diegenen die geregeld op het knopje duwen van de micro om hun stem te verheffen. En dan zijn er diegenen die heel de avond niets zeggen. Deze categorie is onderverdeeld in diegenen die zwijgen omdat ze niets mogen zeggen (het publiek), en diegenen die niets te zeggen hebben (gemeenteraadsleden die komen voor het gewicht van de fractie).
De burgemeester sleurt een lijvig pak papier mee van wel 30 cm hoog, dat wonderbaarlijk is verpakt in een map met vloeipapieren scheidingsbladen, meestal een “signataire” genoemd. Al dat papier maakt eigenlijk een nodeloze reis. Het wordt niet geraadpleegd, enkel agendapunt per agendapunt omgeslagen om zo de voortgang van de vergadering te illustreren.
Spijtig genoeg ben ik wat hardhorig, en had moeite te verstaan dat een raadslid iets uit het verslag van vorige vergadering niet begreep. Zijn articulatie deed me denken aan die keer dat mijn vader mij wijsmaakte dat ik Engels kon spreken door een hete patat in mijn mond te steken. Ik denk dat de spreker in kwestie hetzelfde heeft meegemaakt, maar achteraf nooit die patat uit zijn mond heeft gehaald. De burgemeester verstond het blijkbaar wel, zei dat alles in orde was, en dat twijfel terzake niet nodig was.
Alle respect voor de burgemeester, die het leiden van een vergadering beheerst zoals geen ander. Zonder zijn leiding zou de vergadering eindeloos zijn. Achter zijn verzoenend tuitmondje schuilt een strateeg die zijn moment afwacht om de schapen in de juiste richting te sturen.
Wie denkt dat een gemeenteraadsvergadering saai is, denkt verkeerd. Als toeschouwer zie je pogingen tot karaktermoord die bijna Shakespeariaans aandoen. De schepen van openbare werken wordt aangevallen op de aanwezigheid van een schoen en isomo in het gestorte steengruis bij de werken in Avermaat, wat dan weer de vraag oproept of de gemeente wel de leveringsbon van het steenpuin controleert. Kwestie van de oorsprong van het steenpuin te kennen.
Het was voor mij nieuw te leren dat in navolging van de traceerbaarheid van ons vlees, er nu ook attesten bestaan voor de herkomst van steenpuin. Ik vraag mij alleen af of die ook op de werf moeten uitgangen. Juist zoals bij de slager.
De werken in Avermaat. Volgens de schepen heeft de vertegenwoordiger van de bewoners, een man die kennis van zaken heeft inzake openbare bouwwerken, een vaste uitnodiging voor de werfvergaderingen. Waaruit de oppositie de conclusie trekt op basis van de werfverslagen (waaruit blijkt dat hij nooit aanwezig is), dat de man grof nalatig is, en bovendien onbeleefd om zich zelfs niet te verontschuldigen. De man in kwestie zit als publiek in de zaal. Hij krijgt ternauwernood kans uit te roepen dat hij zelfs niet wist dat hij die vergaderingen mocht bijwonen, laat staan dat hij uitnodigingen zou hebben gekregen. Zijn enige troost is dat hij mag blijven voor de geheime vergadering.
Na veel gekrakeel neemt de burgemeester gedecideerd het woord: inderdaad, wij hebben veel problemen met de aannemer die de regels aan zijn laars lapt. Er zijn reeds ettelijke informele acties ondernomen, die inderdaad niet in de werfverslagen te vinden zijn, omdat ze informeel zijn. Zoals bij elk probleem kiest het bestuur eerst voor de informele aanpak. Maar indien dat niet helpt, schakelt men over op een formele aanpak. Dat is nu gebeurd en men zal het nu hard gaan spelen tegen de aannemer, samen met de bouwheer Aquafin. Waarover later meer.
Na dit zeer zware dossier worden verschillende agendapunten afgehandeld door de titel van het agendapunt te vernoemen en een blad om te draaien in de signataire. Zo komen we aan het interessantste deel van de vergadering: de varia.
Er is verwarring onder de horecamensen of er nu al dan niet dranken in glas mogen worden geschonken tijdens de doortocht van de Roparun, dan wel in plastieken bekers. Nochtans is het duidelijk: van een frisse pint genieten kan alleen wanneer die wordt gedronken uit een glas. Om het publiek het genot van een frisse pint niet te ontzeggen, mag er wel geschonken worden in glas binnen de horecazaak en op het terras. De uitbater moet ervoor zorgen dat er geen stamgast met een glas het (officieel erkende) terras verlaat. Terzake zal de gemeente zorgen voor een affiche om de klanten hierop te wijzen. De vraag is immers wie verantwoordelijk is voor gebeurlijke accidenten met een meegenomen glas op het parcours. Persoonlijk stel ik mij de vraag hoe onze politie gaat achterhalen uit welk etablissement een gebeurlijk accidentveroorzakend glas is buitengesmokkeld. Als cafébaas zou ik nu reeds mijn glazen anonimiseren.
Rond de Roparun is er overigens goed nieuws: een aantal horecazaken die tot hiertoe wegens interne onenigheden niet meededen aan de festiviteiten, zullen dat nu wel doen. Om dit op te vangen, zal er door de gemeente een sanitaire wagen worden geplaatst op de ene kant van het Zandbergplein. Dit om het oneigenlijke plasverkeer zonder verteer in de horecazaken tot een minimum te beperken. Een gemeenteraadslid stelt zich de vraag of de kost hiervan niet moet worden gedragen door de animatieverstrekker uit de Cesar Meeusstraat. Mij is onduidelijk wie dat is. Wat mij verwondert, is dat de gemeente moet betalen voor die sanitaire wagens. Tenzij het plassen gratis is. Ik dacht eerder dat je als madam pipi zou moeten betalen om daar te mogen staan.
Bericht aan de eigenaar van de hond die zoals vorig jaar vrij rondliep op de jaarmarkt voor paarden: u zal binnenkort worden aangemaand uw hond aan te lijnen. Weet dat u bekend bent bij de bevoegde diensten en nauwlettend in het oog zal worden door gemeenteraad, politie en veeartsen.
Zele dreigt bekend te worden als dieronvriendelijke gemeente. Een aangereden kat kon niet worden geholpen ondanks oproepen naar politie, veeartsen, brandweer en burgemeester (die op dat moment door omstandigheden niet kon worden bereikt). Aldus de sociale media. De vraag is in de eerste plaats om te zorgen dat de diensten die door de bevolking worden gecontacteerd eensluidend kunnen reageren, en de mensen niet van het kastje naar de muur sturen. Er is overigens een enquête op het internet bezig, waaraan tot hiertoe 180 mensen deelnamen. 90% zegt dat er onvoldoende wordt gedaan in deze.
De burgemeester stelt dat de gemeente wel een beleid heeft, maar weer schort er wat aan de communicatie. Dit is een werkpunt, o.a. voor de gemeentelijke website.
Op zijn vraag: zijn er nog varia? neemt een raadslid het woord. Na nog een vriendelijk juridisch advies rond de bierglazen op de Roparun, zegt hij nog twee simpele vraagjes te hebben, en één heikel punt. Heikel punt betekent zoveel als: sorry, maar ik ga hier eens tegen een paar schenen stampen. de simpele vragen slaan we over. Het heikele punt is een speech die de schepen van integratie heeft gegeven voor zelenaars van Turkse origine. Uit het filmpje dat hierover circuleert op het internet, leert het raadslid dat de schepen 2 minuten in het Nederlands heeft gesproken, en 18 minuten in het Turks. En dat dit niet kan, zeker niet als schepen van integratie. De betrokken schepen begint duidelijke tekenen van opwinding te vertonen, maar het raadslid gaat door: en u heeft kritiek geuit op de Belgische regering omdat ze de PKK niet bestempelt als terroristische organisatie.
Ik heb ook de naam “Erdogan” horen vallen, maar uit schrik voor Angela ga ik hier niet op in.
Uiteraard zijn de tekenen van opwinding op dat moment vervangen door iets heftigere gevoelens. De geluidsinstallatie is nu compleet overbodig. Iedereen hoort ook zo wel dat de schepen stelt dat hij gewoon in twee talen zijn speech heeft gehouden, en dat hij zowel in het nederlands als in het turks juist hetzelfde heeft gezegd, en dat dat gerust mag onderzocht worden.
Indien ik het goed begrijp heeft hij dus in het Turks 18 minuten nodig om te zeggen wat in het Nederlands 2 minuten duurt. Indien dit klopt begrijp ik waarom er zoveel groepjes zelenaars van Turkse origine in het straatbeeld voorkomen. Ze hebben gewoon 9 keer meer tijd nodig om iets tegen elkaar te zeggen. Maar dit totaal ter zijde.
Het twistgesprek gaat voort. De rest van de zaal zwijgt. Ergernis op het ene gezicht, gemonkel op het andere. Hier en daar ongeloof.
“En wat meer is, u spreekt turks in uw kantoor hier op het gemeentehuis. Dat kan helemaal niet.”
Dat wordt teveel voor de schepen. “Binnen de vier muren van mijn kantoor met gesloten deur spreek ik wat ik wil! En wat wil u: wanneer mijn moeder mij belt, moet ik dan nederlands spreken? Wees eens realistisch.”
Beide opponenten gaan nog een tijdje door, en even komt zelfs Martin Luther King met zijn uitspraak “I have a dream” er aan te pas. Het integratiebeleid van de gemeente ligt onder vuur.
Uiteindelijk kan de burgemeester de twistkanonnade stoppen door het aanroepen van de goden: “Herman, Herman, Herman”.
Zelf zou ik “Jezus Christus” hebben geroepen, maar zeden verschillen…..
Na deze tumultueuze passage informeert een lid van de oppositie naar het beleid inzake openingen van wijken, inhuldigingen en dergelijke meer. Blijkbaar worden niet meer alle gemeenteraadsleden uitgenodigd, terwijl deze recepties toch door de gemeente worden gefinancierd? Ook de oppositie wil kennismaken met nieuwe inwoners…
De burgemeester belooft in het vervolg iedereen uit te nodigen. Hij leunt naar zijn secretaris, en fluistert iets. Ik kan niet liplezen, maar ik denk dat het was: “Schrap besparingsmaatregel 235 maar …”
Bovenstaande tekst is een hoogstpersoonlijk relaas van mijn ervaring als toeschouwer van de gemeenteraadszitting van 28 april 2016. Voor eventuele onjuistheden als gevolg van mijn hardhorigheid, bied ik nu reeds mijn verontschuldigingen aan.
